Celem pracy bylo zastosowanie zmierzonych wspolczkzynnikow rozproszenia od kolimatora Sc i fantomu Sp w algorytmie weryfikującym SPL Cadplan. Jedną z metod sprawdzających dokladnośc planowania leczenia i jego realizacji jest dozymetria „in vivo”. W D.C.O. do dozymetrii tej uzywany jest dawkomierz DPD 510 z detektorami polprzewodnikowymi typu p, ktory skalibrowany jest dla wiązek gamma z Co-60 i prom. X o energii 4 i 6 McV. Przyjeto 5% roznice w dawce obliczonej przez SP1. Cadplan (Dep), z dawką zmierzoną dawkomierzem „in vivo” (Dzm), jako dobrą zgodnośc planu leczenia z jego realizacją. Pomiary wiązek tangencjalnych nie mieszczą sie w zalozonej przez nas tolerancji a roznice w dawkach Dep i Dzm siegają 10 %. Celem znalezienia przyczyny tak duzych rozbiezności postanowiono rozdzielic w algorytmach kalkulującym dawki rozproszenie od kolimatora i rozproszenie od fantomu, wykonując pomiary odpowiednich wspolczynnikow. Material metoda Wykonano pomiary wspolczynnika rozproszenia od kolimatora Sc w minifantomie i wspolczynnika rozproszenia od fantomu Sp w duzym fantomie wodnym dla prom. X o energii 6 MeV. Pomiary wykonano dla pol kwadratowych w zakresie 4 × 4 cm do 40 × 40 cm i dla SSD = 100cm. Porownano dawki w maksimum Rd obliczone przez SPT. Cadplan z dawkami w maksimum, poprawionymi wspolczynnikami Sc i Sp i dawkami zmierzonymi dawkomierzem DPD. Wyniki i dyskusja Wyniki przedstawione w tabelach pokazują bardzo dobrą zgodnośc (do 1.5%) dawek zmierzonych na glebokości maksimum, z obliczonymi, z uwzglednieniem Sc i Sp. SPL Cadplan zaniza dawki w tym obszarze o ponad 3%. Rozbieznośc ta rośnie wraz ze wzrostem roznicy pomiedzy wielkością pola ustawionego szczekami kolimatora a wielkością wiązki wchodzącej w obszar rozpraszający. Wyznaczenie wspolczynnikow Sc i Sp oraz ich zastosowanie w algorytmie kalkulującym dawki sluzy lepszej weryfikacji systemow planowania leczenia i poprawie dokladności stosowanej radioterapii.