W artykule przedstawiono rekomendacje Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego dotyczące postępowania w przypadku utraty ciąży oraz niepowodzeń leczeniem niepłodności metodą in vitro. Z punktu widzenia psychologicznego utrata ciąży lub śmierć okołoporodowa jest jednym z najbardziej stresujących wydarzeń życiowych człowieka niosących za sobą ryzyko wystąpienia zaburzeń afektywnych, lękowych lub objawów zespół stresu pourazowego. Psychologowie, lekarze specjaliści i pozostały personel medyczny powinni zapewniać opiekę zintegrowaną a jednocześnie zindywidualizowaną, opartą na szacunku, empatii i kompetencji. Niezbędne etapy wsparcia kierowanego wobec pacjentki doświadczającej utraty ciąży obejmują: 1) wyczerpujące wsparcie informacyjne ze strony lekarza prowadzącego dotyczące stanu zdrowia, ewentualnych przyczyn śmierci płodu, sposobu postępowania oraz etapów indukcji porodu obumarłego płodu/ terminacji ciąży/zabiegu; 2) możliwość konsultacji psychologicznej na każdym etapie oraz 3) wyczerpujące informacje na temat obowiązującego stanu prawnego (zabezpieczenia społecznego oraz prawa pracy). Kolejne niepowodzenia podczas zapłodnienia in vitro mogą wywoływać emocjonalne konsekwencje podobne do tych, które obserwuje się po poronieniu. Frustracja trwająca zbyt długo może sprzyjać wystąpieniu objawów depresji i nasilaniu się patologicznego lęku. Przedstawiono podstawowe rekomendacje dotyczące psychoterapii i farmakoterapii w przypadku utraty ciąży czy niepowodzeń w leczeniu niepłodności metodą in vitro.