U današnje vrijeme dolazi do porasta psihogerijatrijskih bolesnika, zbog starenja stanovništva, što posljedično dovodi i do većeg broja osoba oboljelih od demencije. Trenutni nedostatak ljudskih i vremenskih resursa dovodi do velikog opterećenja zdravstvenog osoblja, zbog čega osoblje nerijetko doseže granice svoje otpornosti. Krizne situacije su česte, a rizik od eskalacije u tim situacijama je velik. Dosadašnja istraživanja govore u prilog činjenici da stresom izazvani poremećaji ponašanja u bolničkim uvjetima kod osoba s demencijom pod utjecajem su prostornog okruženja, nedostatka empatije i prisutnosti zdravstvenog osoblja. Primjena antipsihotika nerijetko služi kao riješenje za stresom izazvane poremećaje ponašanja. Nadalje, zbog sindroma zalazećeg sunca kod osoba s demencijom, a smanjenim brojem osoblja tijekom noći, poseže se za primjenom lijekova, koji imaju povećani rizik za nuspojave kod osoba starije životne dobi. Jedna od nuspojava antipsihotika kod osoba oboljelih od demencije svakako je i pad bolesnika, koji nerijetko utječe na duljinu hospitalizacije. Prvi pad bolesnika često je prekretnica u samostalnosti oboljele osobe. Bolesnik postaje uplašen, nesiguran, dezorijentiran sa značajnim pogoršanjem svojih kognitivnih sposobnosti. Druge, često ozbiljne posljedice pada, uključuju modrice, otvorene rane, prijelome, pa čak i cerebralna krvarenja. Analizom pada bolesnika na odjelu psihogerijatrije, uočena je povećana učestalost pada u ranim poslijepodnevnim satima nakon odmora iza ručka, prilikom ustajanja iz kreveta, javlja se vrtoglavica i vremenska dezorijentiranost bolesnika. Drugi vremenski period je iza ponoći, bolesnik je nemiran, glasan, sam pokušava ustati, nestabilan je na nogama te pada. U skrbi za osobe oboljele od demencije nužno je prvo upotrijebiti nefarmakološke mjere, a tek zatim farmakološke mjere za ublažavanje psihomotornog nemira i stresom izazvanih poremećaja ponašanja.