Teorija interpersonalnog prihvaćanja-odbijanja (IPARTeorija, engl. Interpersonal AcceptanceRejection Theory) objašnjava uzroke, posljedice i korelate interpersonalnog prihvaćanja i odbijanja. Prema dosadašnjim istraživanjima, roditeljsko odbijanje prediktor je lošije psihološke prilagodbe i niza drugih ponašajnih i emocionalnih problema u odrasloj dobi, kao što su depresivnost, ovisnička ponašanja, strah od intimnosti i osjetljivost na odbijanje (Rohner, 2016). Međutim, povezanost roditeljskog prihvaćanja-odbijanja i osjećaja koherentnosti nedovoljno je istražena unutar IPARTeorije. Prema salutogenom modelu, osjećaj koherentnosti najviše se razvija u razdoblju djetinjstva i adolescencije. Stoga se može pretpostaviti da roditeljsko ponašanje ima ulogu u razvoju osjećaja koherentnosti, koji omogućuje pojedincu uspješno suočavanje sa stresom i održavanje psihološkog zdravlja u kriznim situacijama. Cilj ovog istraživanja bio je ispitati odnos percipiranog roditeljskog prihvaćanja- odbijanja, psihološke prilagodbe i osjećaja koherentnosti. U radu su analizirani podatci prikupljeni na 143 studentice (M = 21, 99 godina). Sudionici su ispunjavali online upitnik, a korišteni su sljedeći mjerni instrumenti: Upitnik psihološke prilagodbe (Rohner, 2001), Upitnik roditeljskog prihvaćanja-odbijanja (Rohner, 2001), Skraćena verzija skale za mjerenje osjećaja koherentnosti (Lacković-Grgin, 2006) te Upitnik demografskih podataka. Rezultati su pokazali da je bolja psihološka prilagodba u vrlo visokoj korelaciji s većim osjećajem koherentnosti. Također, i očevo i majčino odbijanje imaju značajan samostalan doprinos manjem osjećaju koherentnosti, no nije dobiven značajan učinak njihove interakcije. Odnosno, prihvaćanje od strane jednog roditelja ne ublažava doprinos odbijanja drugog roditelja osjećaju koherentnosti. Rezultati istraživanja pružaju nove spoznaje o važnosti roditeljskog ponašanja u razvoju osjećaja koherentnosti.