Циљ рада је да се утврде и сагледају ставови родитеља према сарадњи са наставницима током пандемије SARS-CoV2. Узорак је обухватио 110 родитеља ученика нижих разреда основних школа на територији Републике Србије. Користили смо дескриптивно-аналитичку методу. Такође, користили смо технике анкетирања и скалирања, а на основу тангентне литературе смо креирали инструмент за потребе овог истраживања. Истраживање је спроведено електронским путем и подаци су обрађени у програму SPSS. Добијени резултати показују да су мајке чешће сарађивале са наставницима од очева, и да су најзаступљенији облици сарадње били телефонски позиви и размена порука путем мобилних апликација. За разлику од очева, мајке сматрају да је учестала сарадња веома важна током формалног образовања деце. Родитељи као препреке сарадњи током пандемије наводе: немогућност да се посете школе и наставници; недостатак комуникације лицем у лице, као и недостатак саветодавних разговора са наставником; недовољну опремљеност савременом технологијом и одговарајућим апликацијама за контакт са наставницима; и недовољно развијенe вештинe за коришћење технологије. Налази овог емпиријског истраживања могу мотивисати истраживаче да у будућности темељније размотре и сагледају различите облике сарадње и комуникације између родитеља и наставника током неустаљених околности и услова. [ABSTRACT FROM AUTHOR]