Analüüsiti Peipsi järve taimestikus toimunud ajalisi ja ruumilisi muutusi, kasutades selleks 76 taksoni esinemissageduse (F) andmeid aastail 1970, 1980 ning 1997-2014 ja oletades, et liigirikkus on muutunud unimodaalselt, suurenedes järve eutrofeerumisel ning hiljem vähenedes. Selgus, et 35% liikidest kas ilmus või nende esinemissagedus suurenes kiire eutrofeerumise perioodil 1970. aastatel. Märgatavam tõus liikide arvus toimus järve lõunapoolsemates osades. Muutused Shannoni indeksis olid analoogsed liikide arvu suurenemisega ja (Pielou) ühtluse indeks ei näidanud eri uurimiskordade vahel statistiliselt olulist erinevust. Ajavahemikus 1970-2014 toimus 52 taimeliigil ja suurtel niitrohevetikatel Peipsi järves kas kogu vaatlusperioodi või selle lõike hõlmav statistiliselt oluline esinemissageduse muutus. Liikide arvu märgatav suurenemine järve lõunapoolsetes osades tulenes eelkõige kinnikasvavat litoraali asustanud tavaliste hügrofüütide, kaldaveetaimede ja amfiibsete liikide laiemast levikust. Tähelepanuväärne F-i suurenemine toimus liikidel Phalaris arundinacea, Glyceria maxima, Sium latifolium, Agrostis stolonifera ja Rorippa amphibia ning hüdrofüütidest peamiselt varjulisi kasvupaiku armastavatel liikidel Spirodela, Hydrocharis, Lemna, Nuphar, Ceratophyllum, Sparganium, Stratiotes ja Elodea. Kõikidel vaatluskordadel näitas samade 22 punkti võrdlus, et 1980. aastaks ilmusid suured niitrohevetikad, Potamogeton gramineus, P. pectinatus ja Stratiotes. Kui aastail 1970-1980 suurenes liigirikkus neis punktides märgatavalt, siis aastail 1997-2014 oli aasta keskmine liikide arv sarnane või väiksem kui 1980. aastal. Meie töö tulemused näitasid, et antropogeense eutrofeerumise algusaastail liigirikkus küll suurenes, kuid see tõus ei jäänud püsima. Klasteranalüüsiga, mis baseerus 52 punkti ja 243 vaatluse andmetel aastaist 1997-2014 ning hõlmas 80 liiki, selgitati 40 indikaatorliiki, millega seostuvat kuut klastrit võib käsitleda tänapäeval Peipsile iseloomulike litoraali taimestiku tüüpidena/elupaikadena. Nende liigirikkus erines tunduvalt: liigivaestest roostikest (keskmiselt 7 liiki vaatluse kohta) avaranna ja rootukkade vaheldumisega liigirikaste kohtadeni (14-34 liiki). Järve kui terviku liikide arv pole küll vähenenud, kuid liigivaeste roostike pindala on suur. Liigirikkuse püsimist toetavad muutlik veetase ja mõõdukas inimmõju. [ABSTRACT FROM AUTHOR]