Wstęp. Jedną z metod leczenia bólu jest podanie leku drogą przezskórną w postaci transdermalnego systemu terapeutycznego uwalniającego substancję leczniczą z zaprogramowaną szybkością przez określony czas, w celu zapewnienia stałego jej stężenie w organizmie. Zapobieganie nagłym zmianom stężenia leku w osoczu zmniejsza ryzyko występowania działań niepożądanych i zwiększa skuteczność terapii. Przezskórnie można stosować wyłącznie leki o wysokiej lipofilności np. buprenorfinę - pó łsyntetyczny le k opioidowy. Wskazania dla buprenorfiny w postaci plastrów obejmują ból o umiarkowanym i dużym nasileniu w przebiegu c horób nowotworowych, ale też ból o dużym nasileniu w przebiegu innych chorób w przypadku nieustępowania po zastosowaniu nieopioidowych środków przeciwbólowych. Buprenorfina charakteryzuje się brakiem konieczności modyfikacji dawki u osób w podeszłym wieku i z niewydolnością nerek oraz zmniejszonym ryzykiem wywołania depresji oddechowej w porównaniu z innymi silnymi opioidami. Materiał i metody. Przedstawiamy przypadek 43-letniej kobiety, u której po kilku godzinach po zastosowaniu buprenorfiny wystąpiło spowolnienie oddechu oraz osłabienie, nudności, wymioty i zwężenie źrenic. Wyniki. Objawy ustąpiły po zaprzestaniu leczenia buprenorfiną. Wnioski. Opisany przypadek potwierdza konieczność monitorowanie stanu chorego leczonego buprenorfiną w c elu wykrycia t ego najpoważniejszego d ziałania niepożądanego (depresja oddechowa), k tóra może osłabić skuteczność i bezpieczeństwo terapii przeciwbólowej. [ABSTRACT FROM AUTHOR]