Prevalenṭa insuficienṭei cardiace cu fracṭie de ejecție pǎstratǎ (ICFEp) este ȋn creṣtere odatǎ cu ȋmbǎtrânirea populaṭiei, iar ratele morbiditǎṭii ṣi mortalitǎṭii sunt comparabile cu cele ale insuficienṭei cardiace cu fracṭie de ejecție redusǎ (ICFEr). Literatura recentă pune accent pe fiziopatologia care stǎ la baza acestei boli ṣi sugerează faptul că multe mecanisme sunt implicate în generarea fenotipului, cum ar fi relaxarea anormală și cuplarea ventriculo-vascularǎ, incompetența cronotropicǎ, suprasarcină de volum, redistribuirea și / sau disfuncția endotelialǎ. În prezent, nu existǎ tratamente dovedite clinic a fi capabile de a scădea morbiditatea și mortalitatea la această populație; cu toate acestea, se poate sǎ existe o strategie nouǎ de tratament multidisciplinar și pe mai multe trepte, care poate fi studiatǎ pentru a aborda aceastǎ boalǎ complexǎ care ȋncorporeazǎ terapii farmacologice ṣi nefarmacologice. Tratamentul pacienților cu insuficiență cardiacă și cu funcția ventriculară stângă (VS) păstratǎ nu este bine stabilit și rămâne în mare parte empiric. Lipsa studiilor mari, controlate placebo în acest domeniu pare a se datora faptului că anchetatorii se concentrează în principal asupra disfuncției sistolice, care a fost pentru multă vreme percepută ca singurul mecanism cauzal al insuficienței cardiace, și, de asemenea, din cauza ambiguității definiției insuficienței cardiace diastolice. [ABSTRACT FROM AUTHOR]