Sarkoidoza jest układową chorobą ziarniniakową zajmującą głównie płuca, węzły chłonne, skórę, oczy, narządy miąższowe i śliniankę przyuszną, a rzadziej ośrodkowy układ nerwowy, serce i kości. Zmiany skórne stwierdzane u 25% pacjentów z sarkoidozą mogą mieć charakter swoisty z tworzeniem się typowych ziarniniaków lub nieswoisty - odczynowy. Głównym przedstawicielem zmian nieswoistych jest rumień guzowaty, który często współistnieje z sarkoidozą węzłów wnękowych (zespół Loefgrena). Swoiste zmiany skórne występują u 16-37% chorych i cechują się dużą wielopostaciowością morfologiczną. Sarkoidoza skórna, nazywana przez wielu autorów wielkim imitatorem, może sprawiać trudności diagnostyczne, a jej rozpoznanie powinno być potwierdzone badaniem histopatologicznym. Najczęstszą odmianą kliniczną sarkoidozy skórnej jest sarkoidoza plamistogrudkowa. Rzadszymi postaciami są: sarkoidoza guzkowa, sarkoidoza obrączkowata, lupus pernio, angiolupoid i sarkoidoza podskórna. Ponadto u niektórych pacjentów obserwuje się nacieki sarkoidalne w bliznach (ang. scar sarcoidosis). Zajęcie skóry jest często pierwszym objawem choroby lub wykwity pojawiają się w jej wczesnym okresie. U części chorych skóra może być jedynym zajętym narządem. Zmiany skórne w sarkoidozie mają uznaną wartość diagnostyczną, natomiast ich znaczenie prognostyczne jest różnie oceniane. Uznaną wartość rokowniczą mają erythema nodosum i lupus pernio. Rumień guzowaty występuje w ostrej, łagodnej sarkoidozie ograniczonej zwykle do węzłów wnękowych, a zmiany cofają się w ciągu 1-2 lat od początku choroby. Zmiany odpowiadające lupus pernio, które obserwuje się w późnych stadiach sarkoidozy układowej, utrzymują się długo i u części chorych są oporne na leczenie glikokortykosteroidami. U każdego pacjenta z sarkoidozą skórną należy przeprowadzić dokładną diagnostykę w kierunku procesu układowego, od którego zależy przebieg choroby, leczenie i rokowanie. [ABSTRACT FROM AUTHOR]